Το κοριτσάκι με τα σπίρτα
Επειδή στην ΕΛΛΑΔΑ το αυτονόητο είναι Ηράκλειος άθλος, αναρωτιέμαι αν αλήθεια η πολιτεία κατάλαβε ότι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, ο καθρέφτης του πολιτισμού και της ιστορικής συνέχειας ενός έθνους που δεν παρθενογεννήθηκε, δεν είναι η «ωραία Ελένη» αλλά το κοριτσάκι με τα σπίρτα που έχει άμεση ανάγκη από διασωλήνωση και μηχανική υποστήριξη, και όχι από πλαστική καλλωπισμού και «Τρωικό πόλεμο» πολιτικών και αρλεκίνων, που συναγωνίζονται σε φαυλότητα και ανοησία.
Είναι γνωστό όσο και μοιραίο, ότι η παντελής έλλειψη εκπαιδευτικής στρατηγικής και στοχοθέτησης από τους εκάστοτε πολιτικούς παραγωγούς και προαγωγούς του ΤΙΠΟΤΑ, μετέτρεψε την μεταπολιτευτική Ελλάδα σε λίκνο πανεπιστημιακής νομενκλατούρας και ακαδημαϊκής ΕΔΕΜ, με είκοσι πέντε Πανεπιστήμια σε σαράντα πόλεις και κωμοπόλεις μοιράζοντας αφειδώς delivery τίτλους και προσόντα, σ’ ένα τόπο που κάποιοι ανεγκέφαλοι κρετίνοι φαντάστηκαν ως γη της Επαγγελίας και εργασιακό Ελντοράντο.
Ετσι, Πανεπιστήμια διαρκώς θα συγχωνεύονται, πτυχία θα απαξιώνονται, τμήματα θα κλείνουν, άλλοτε ισχυρές περιφερειακές σχολές πολύ σύντομα θα καταστούν περιθωριακές και θα μετατραπούν σε μεταλυκειακά ΣΑΕΚ κολλέγια για την λούμπεν τάξη.
Το Πανεπιστήμιο αμφισβητείται πλέον ευθέως και δημόσια για την ποιότητα των σπουδών και την αποδοτικότητα του, για την διαφάνεια των λειτουργιών και των λειτουργών του, για την παραγωγή κοινωνικών ανισοτήτων, για τα ανεπαρκή και ανακόλουθα με τις αγοραίες ανάγκες προγράμματα σπουδών του, για την χαμηλοποίηση της αποστολής του και τον ευτελισμό του. Και αντί να δούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο μας, ψάχνουμε να βρούμε ποιος έσπασε το κρεβάτι…
Το Πανεπιστήμιο πρέπει να αλλάξει, να καινοτομήσει, να συγκρουστεί με τους δυνάστες του και να «επαγγελματοποιηθεί». Πρέπει να αυτενεργήσει, να κερδίσει πόρους και χρηματοδότηση για έρευνα, να παράξει και να αναπτύξει ανεμπόδιστα την γνώση, να προσφέρει στους πτυχιούχους του την χαρά της ανταγωνιστικότητας, την ευκαιρία της πρόσβασης στην εργασία και την διεθνή αναγνωρισιμότητα. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο αν θέλει να επιβιώσει πρέπει να βρει βηματισμό μέσα από τον ανταγωνισμό, την άμυλα και την αριστεία.
Η στιγμή που ένα τύπου ΜΙΤ ή ένα τύπου Yale ή Berkeley ή ένα ΚOC στην Θράκη θα διεκδικήσει ρόλο και συμμετοχή στην γειτονιά μας ΕΦΤΑΣΕ και σε λίγο δεν θα υπάρχουν “κλειστά” Πανεπιστήμια αλλά άδεια Πανεπιστήμια, παρατημένες σημαίες και προδομένη ΕΛΛΑΔΑ.
Εδώ Θεσσαλονίκη.
ΑΘΗΝΑ ΑΚΟΥΣ?