Ομιλία Πέτρινο ‘σας μιλάμε μας ακούτε;’
Αγαπητοί φίλοι, καλώς ήλθατε!
Χαίρομαι πολύ που βλέπω πολλούς έφηβους σήμερα ,να βιάζονται να ανέβουν στο καρεκλάκι ,να πιάσουν τον τηλεβόα και να αρχίζουν να τα χώνουν…Για πολλά, ίσως και για όλα…
Χαίρομαι πολύ που βλέπω γονείς, φίλους και συναδέλφους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και είναι σήμερα εδώ για να ακούσουμε τα παιδιά και να μοιραστούμε μαζί σκέψεις, αγωνίες και κοινές εμπειρίες.
Χαίρομαι απίστευτα όμως που βλέπω μεγάλο- εφήβους ετών 85 που ήρθαν σήμερα εδώ για να γίνουν καλύτεροι γονείς και χρήσιμοι παππούδες. Υποκλίνομαι στον γηραιότερο έφηβο της βραδιάς και τον καλωσορίζω στην παρέα μας ..
Καλησπέρα πατέρα δεν σου εύχομαι την ΑΙΩΝΙΑ ΕΦΗΒΕΙΑ αφού σήμερα την κατάκτησες!!
Ξέρετε βλέπω τον πατέρα μου απέναντι μου και θυμάμαι τον εαυτό μου 14 χρονών παιδί, να μην τον αντέχω κοντά, μου νομίζοντας ότι είναι ΑΜΑΘΗΣ. Στα 21 μου έμεινα έκπληκτος με το πόσα είχε μάθει σε 7 μόλις χρόνια..
………………………………………………………………………………………………………….
Κακώς μιλούμε για προβλήματα εκπαίδευσης, κακώς μιλάμε για προβλήματα στα σχολεία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο σχολείο είναι το ίδιο το σχολείο.
Σαν παιδί στο σχολείο διδάχτηκα να ζω σε ένα κόσμο σωστού η λάθους. Στο σχολείο ήμουν καλός μαθητής γιατί οι απαντήσεις μου συμφωνούσαν με τις σωστές απαντήσεις των δασκάλων μου, στο σχολείο εκπαιδεύτηκα να δίνω τις σωστές απαντήσεις για να γίνω άριστος, αποδεκτός αυτό που έλεγε η γιαγιά μου.. φαίνεται το παιδί που θα προκόψει.! Στο σχολείο έμαθα ότι υπάρχει μια άμεση γραμμική σύνδεση μεταξύ της ερώτησης και της σωστής απάντησης.
Τελείωσα το σχολείο πιστεύοντας στην μια απάντηση, στην μια άποψη στην μια προοπτική. Μπήκα στο πανεπιστήμιο πιστεύοντας σε έναν κόσμο σωστού η λάθους, άσπρου η μαύρου, έξυπνου η ανόητου. Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι ούτε ρεαλιστικό αλλά ούτε και επιστημονικά αποδεκτό. Τελικά τίποτα δεν είναι απλό τίποτα δεν είναι γραμμικό. Στην Φυσική δεν υπάρχουν πουθενά ευθείες, στο σύμπαν υπάρχουν μόνο κύματα που ταλαντώνονται επιτρέποντας την διόρθωση και την ισορροπία.
Πολλοί πιστεύουν ότι η διαδρομή από το γήπεδο του ΑΡΗ στο Ιπποκράτειο είναι μια ευθεία αλλά αν δοκιμάσεις οδηγώντας στην διαδρομή να μην χρησιμοποιήσεις τιμόνι ,πέρα από το γεγονός ότι η σκέψη και μόνο είναι τρομοκρατική ενέργεια και κοινωνική απειλή, αν συμβεί το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φτάσεις στο Ιπποκράτειο με 166, πολυτραυματίας και συλληφθής Τζιχαντιστής.
Πολλοί πιστεύουν ότι ένα νόμισμα έχει 2 πλευρές κορόνα- γράμματα και στρίβοντας το νόμισμα στοιχηματίζουν σε μια από αυτές. Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι το νόμισμα δεν έχει μόνο αν-φας αλλά έχει και προφίλ. Είναι η ελάχιστα θεατή πλευρά αλήθεια είναι αλλά και η πιο πολύτιμη γιατί του δίνει βάρος δηλαδή αξία.
Βγαίνοντας στην ζωή μετά από χρόνια σπουδών μεταπτυχιακών κλπ, αποφάσισα να γίνω δάσκαλος διδάσκοντας εφήβους που εκείνη την στιγμή δυστυχώς δεν βρήκα διαθέσιμους να ρωτήσω για την ευφυΐα ή την απειλή της επιλογής μου. Στην πραγματικότητα αποφάσισα να τους διδάξω συνταγές επιτυχίας στο Πανεπιστήμιο φωνάζοντας για το σωστό και το λάθος για το άσπρο και το μαύρο. Παιδί μου τα πράγματα είναι απλά …1+1 κάνει 2 τι δεν καταλαβαίνεις-μη με σκας??.. Πολλές φορές όμως σκας δε σκας , 1+1 δεν κάνει 2 η για κάποιους κάνει 2 και για κάποιους άλλους κάνει 11 και αυτό διδάσκει η ζωή.
Στην εφηβεία μπαίνω το 1978 με θορυβώδη τρόπο όπως ο μεγάλος σεισμός στην ζωή της Θεσσαλονίκης του τότε. Την ίδια χρονιά η Gloria GAYNOR τραγουδά I will survive και φυσικά δεν ξέρει ότι το τραγούδι της θα αποτελέσει μότο ζωής για μένα και εθνικό ύμνο εκατομμυρίων Ελλήνων συνεφήβων μου τότε δεκάδες χρόνια μετά. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο 80-85 γοητευμένος από τον γητευτή της μεταπολίτευσης γίνομαι ονειροπόλος νέος, αντισυστημικός, ανυπότακτος τουλάχιστον έτσι νόμιζα τότε. Θυμάμαι να λατρεύω τους πύρινους λόγους ,να κουνώ πράσινες σημαίες, να πίνω ΜΑΡΤΙΝΙ και να τραγουδώ θα τον μεθύσουμε τον ήλιο για να κάνω εντύπωση σε αμέθυστους έρωτες. Σίγουρα ναι ΔΕΝ ΗΜΟΥΝΑ μόνος. Πίναμε, φλερτάραμε, μαλώναμε, τραγουδούσαμε. Ο ήλιος βέβαια δεν μεθάει με Μαρτίνι ,ο ήλιος δεν κάνει ποτέ παρέα με πιτσιρίκους και διάττοντες αστέρες που ζηλεύουν την λαμπρότητα του. Ο ήλιος κατακαίει αυτούς που παίζουν μαζί του.
Το καταλάβαμε και το καλοπληρώσαμε χρόνια μετά.
Τα χρόνια περνούν ,η εφηβεία σιγά σιγά ξεφτίζει και ο πράσινος ήλιος γίνεται γήινος. Είναι το 1999 που οι μεγάλοι και πάλι σεισμοί της ΑΘΗΝΑΣ και της Κων/πολης , ταρακουνούν και ξυπνούν την καθυστερημένη ενηλικίωση μου, είναι θυμάμαι το χρηματιστηριακό κραχ αλλά είναι και ο ΡΙΚΥ ΜΑΡΤΙΝ που τραγουδά το copa de la vida και με το go,go,go ale-ale-ale σφυρίζει λήξη εφηβείας και o υποφαινόμενος πρώην ανυπότακτος έφηβος γίνεται για πρώτη φορά πατέρας.
ΣΑΝ δάσκαλος αρκετά σας διάβασα…
Τώρα θέλω σαν γονέας να σας πω τον πόνο μου!
Το 1999 γεννιέται ο γιος μου ο Δημήτρης. Θυμάμαι μέναμε στην ΤΟΥΜΠΑ όταν ο Δημήτρης ήταν 13 χρόνων, στην πραγματικότητα όπου και να μέναμε ο Δημήτρης θα ήταν 13 χρόνων ,και αποφασίζουμε να αγοράσουμε σπίτι και να μετακομίσουμε στα ΠΥΛΑΙΩΤΙΚΑ. Χαμός ,ο Δημήτρης απαρηγόρητος να σφαδάζει στα πατώματα αντιδρώντας στην μετακόμιση. Αιτία η ΣΟΥΖΑΝΑ μια 16 άχρονη νέα με την οποία τα είχανε λέει 3 μήνες κάτι σαν καμιά δεκαριά χρονιά ένα πράμα. ΔΕΝ μας μιλούσε ‘κανα μήνα, έβγαλε σπυριά, αλλεργία διάφορα. Δεν θα βρω ποτέ καμιά άλλη σαν την ΣΟΥΖΑΝΑ και εμείς βέβαια… αυτό παρακαλούσαμε – βασικά αυτός ήταν και ο λόγος της μετακόμισης μας.
Σήμερα ο Δημήτρης δεν βρίσκεται μαζί μας.. μεγάλωσα λέει ,θα είμαι στο σπίτι της ΣΟΥΖΑΝΑΣ. Σαν πατέρας ΜΠΟΡΕΙ να μην τον καταλαβαίνω απόλυτα αλλά σαν άντρας εύκολα αντιλαμβάνομαι ότι η Σουζάνα πέρα από ένα κομμάτι βασιλόπιττας μάλλον θα του προφέρει και γλυκό του κουταλιού από τα χεράκια της οπότε και εγώ.. το ίδιο θα έκανα.
Έχω επίσης και μια μικρή κόρη.. που πολύ χαίρομαι που ακόμη ευτυχώς δεν φημίζεται για την ζαχαροπλαστική της, που δεν κερνά σιροπιαστά και γλυκά του κουταλιού και είναι εδώ για να δοκιμάσει την δική μας παραδοσιακή βασιλόπιτα…
Γειά σου ΑΝΤΙΚΛΕΙΑ
Λοιπόν, πριν τις γιορτές βρισκω λίγο χρόνο για να περάσω μαζί της. Μια χαλαρή Κυριακή λοιπόν φωνάζω την γλυκιά μικρή μου κόρη.. Αντίκλεια που είσαι παιδί μου καιρό έχουμε να συζητήσουμε και να τα πούμε. Κάτσε δίπλα στον μπαμπά και πες μου τα νέα σου.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΕΑ.
Μα τίποτε από το σχολείο, από τις δραστηριότητες σου.. πες μου κάτι.
ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ, ΑΦΟΥ ΕΣΥ ΤΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΛΑ!
Άφωνος. ΩΡΙΣΤΕ? Ποιος σου είπε παιδί μου ότι τα ξέρω όλα.? Την γνώμη μου θα σου πω και βγάλε την μαστίχα όταν σου μιλώ..
ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ..μόνο αν στην ζητήσω! ΝΤΑΞΕΙ?
Και συνεχίζει.. άκου ντάντυ, για να στο σπάσω σε τάλιρα, αν δεν το κατάλαβες, σου λέω ότι έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνω από τον ακούω τον βαρετό μονόλογο σου..
ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙ..ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ (σαν την ζωή της ΑΛΕΞΙΟΥ).. Όπα λέω εγώ!
25 χρόνια σε καθημερινή επαφή με εφήβους, δέκα και πλέον σε συμβουλευτική προσανατολισμού και σχετικές συζητήσεις ένιωσα ότι ξαναγύρισα στο ΜΗΔΕΝ. Τόσο αποτυχημένος πατέρας ένας άνθρωπος που συμβαίνει να είναι και δάσκαλος, και coach 25 και πλέον χρόνια?
Έξαλλος με τον εαυτό μου τηλεφωνώ στον αδερφό μου.. ΑΛΕΞΑΝΤΡΕ το και το ! Πες μου ένα λόγο για να μην πετάξω την ανιψιά σου από το μπαλκόνι-πες μου ένα λόγο για να μη γίνω ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΣ στα γεράματα..
Ηρέμησε ΜΟΥ λέει ,και άλλοι είναι στα δικά σου χάλια. Διαχείριση θέλει θα τα πούμε από κοντά..
Ο Αλέξανδρος είναι μαζί μας σήμερα για να τα πούμε από κοντά και μάλιστα λόγω της βαρύτητας του περιστατικού ΜΟΥ από ότι καταλαβαίνω, ζήτησε και την συνδρομή της καλής φίλης και συναδέλφου του-ψυχοθεραπεύτριας της κας Βικτώριας Ασκαρίδου που την ευχαριστώ για την παρουσία της και την βοήθεια της.. ΑΛΕΞΑΝΤΡΕ-ΒΙΚΤΩΡΙΑ ..ΕΣΕΙΣ ΜΙΛΑΤΕ ΕΜΕΙΣ ΑΚΟΥΜΕ!
Ακολουθεί η διάλεξη..