Νομοσχέδιο παιδείας: Ο βαλές και ο χαβαλές

Νομίζω και δεν λαθεύω ότι η επανάσταση για το αυτονόητο τελικά είναι στόχος υπέρτερος και απέχει σε σημασία από όλους τους υπόλοιπους. Παρακολουθώντας σαν γονιός, επιστήμονας και εκπαιδευτικός, όλα όσα συζητήθηκαν στην βουλή στην κατάθεση του νομοσχεδίου για τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έπιασα τον εαυτό μου να αμφιβάλει για τα τόσα και τόσο αυτονόητα, αλλά και τόσο ακατανόητα στο μυαλό κάποιων, που φαίνεται να δυσκολεύονται πολύ ψάχνοντας ελέφαντα σε γκαρσονιέρα. Πάμε λοιπόν..

1.Το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο μέσα στα πρώτα διακόσια του κόσμου και μπράβο μας.

2.Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο ακολουθεί αμέσως μετά στην διεθνή αξιολόγηση  και μπράβο μας.

3.Το Πανεπιστήμιο της Πάτρας, των Ιωαννίνων και της Κρήτης σε υψηλές σχετικά θέσεις και πάλι μπράβο μας.

4.Τα ΥΠΟΛΟΙΠΑ 23 που είναι αλήθεια άραγε; Που είναι το Παν. Μακεδονίας, Δ. Ελλάδος, Πελοποννήσου, Αιγαίου, Δημοκρίτειο; ΠΟΥΘΕΝΑ, μάλλον θαμμένα στα αζήτητα μαζί φυσικά με τόσα άλλα ιδιωτικά κολέγια και Πανεπιστήμια. Και αν τα κολλέγια και η κάθε αδιάφορη ιδιωτική Πανεπιστημιακή σχολή αυτοσυντηρείται  από γονεικούς πόθους και υψηλά δίδακτρα γιατί πρέπει το κράτος να χρηματοδοτεί με χρήματα φορολογουμένων την ασημαντότητα και την μετριότητα δημοσίων ιδρυμάτων που το μόνο που προσφέρουν είναι η απασχόληση σε εξίσου μέτριους διδάσκοντες και ελεύθερο παρκινγκ σε αδιάφορους φοιτητές; Είναι αυτό εκπαιδευτική στρατηγική ή είναι άκρατη παιδοκολακεία; Είναι πολιτική ευθύνης στην νέα γενιά ή προσκλητήριο «νεκρών» σε καιρό ειρήνης; Είναι εκτός εποχής  οι Γάλλοι για παράδειγμα με 6 κρατικά Πανεπιστήμια και εμείς συντηρούμε 26, έτσι γιατί ζούμε στην γη της Επαγγελίας και δεν έχουμε καμιά άλλη εθνική ανάγκη;

Γιατί τα χρήματα του προϋπολογισμού να μην πάνε στην τεχνολογική εκπαίδευση, στην διαμόρφωση στοχοθέτησης και προσανατολισμού από μικρή ηλικία, στην αρωγή της επιχειρηματικότητας και στην διδασκαλία αυτής από το Γυμνάσιο ακόμη; Είναι συντηρητισμός αυτό αλήθεια και δεν είναι συντηρητισμός η εξαπάτηση συνειδήσεων, η  στρέβλωση της αλήθειας  και ο εμπαιγμός νέων παιδιών που εθίζονται στην υπερεκπαίδευση του τίποτα, και εν τέλει στο delivery της επιβίωσης; Είναι ντροπή και συντηρητισμός η χειρωναξία για τους «αδυνάμους» και  είναι προοδευτισμός  η αιώνια φοίτησή, το κομματικό πτυχίο που αποκτάς όχι φυσικά με εξετάσεις αλλά με αγωνιστική γυμναστική και επαναστατικά τσιτάτα?

Δυσκολεύομαι να καταλάβω πως υπάρχουν τόσες διαμαρτυρίες γιατί εξισώνονται επαγγελματικά δικαιώματα πτυχιούχων κολλεγίων με αντίστοιχα κρατικά Πανεπιστημιακά πτυχία και δεν απορεί κανείς πως ένας τεχνολόγος πετρελαίων στην Καβάλα ξαφνικά χρίζεται χημικός, ένας γεωπόνος στην Άρτα εγγράφεται στην σχολή του και με μηδενικές γνώσεις χημείας και καλείται σε μεταδημότευση και πολυδάπανες σπουδές χωρίς κανένα πρόγραμμα σπουδών! Δεν ενοχλείται κανείς που υποψήφιος μαθηματικός στην Σάμο με βάση εισαγωγής το 3, θα αναγκαστεί είτε να εγκαταλείψει τις σπουδές του χάνοντας χρόνο και χρήμα, είτε θα τις ολοκληρώσει κάποτε,  ευτελίζοντας φυσικά  το επίπεδο σπουδών ενός τμήματος που υπάρχει απομυζώντας κρατικούς πόρους προς χάριν τοπικών σαλτιμπάγκων και Μαυρογιαλούρων.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί ένας μαθητής που δεν θα πετύχει σε μια προσπάθεια του και σε κάτι που πραγματικά θέλει, θα «αναγκαστεί» ή θα «σπρωχτεί» να επιλέξει την καταβολή διδάκτρων σε ένα αδιάφορο κολλέγιο  για την απόκτηση ενός αμφιλεγόμενου τίτλου σπουδών. Και αν αυτός ο νέος στην ηλικία των 19 δεν είναι έτοιμος να αυτοαξιολογήσει τα θέλω και να διαχειριστεί τα μπορώ του είναι έτοιμος να ψηφίσει για την κυβέρνηση της χώρας του και να υπηρετήσει την πατρίδα του;  Μήπως αυτός ο αυτόκλητος αριστερός προστατευτισμός αδικεί και προσβάλει τους νέους;

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί ένα σοβαρό κράτος δεν πρέπει να προστατεύει την δημόσια περιουσία, την περιουσία του πολίτη με λίγα λόγια. Δυσκολεύομαι να καταλάβω πως είναι δυνατό να απαιτούμε ελεύθερη διακίνηση ιδεών στην μητρόπολη του πνεύματος χωρίς αστυνόμευση, όταν παρεμποδίζονται αντίθετες απόψεις, προπηλακίζονται άνθρωποι, διακινείται και διαφημίζεται η παραβατικότητα καταργείται η δημοκρατία και προσβάλλεται η αξιοπρέπεια.

Καταλαβαίνω απόλυτα τον κίνδυνο της απώλειας προνομίων από κρατικοδίαιτους υπαλλήλους σε προκάτ σχολές και τμήματα, καταλαβαίνω την αντίδραση τοπικών κοινωνιών που επένδυσαν στην χρυσή αγελάδα που πλέον γέρασε και στέρεψε, καταλαβαίνω και το  αντιπολιτευτικό survivor που εκ φύσης «δυσκολεύεται» να  ακούσει τα τοτέμ μιας άλλης εποχής που ήδη ξημέρωσε.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί κάτι που απαιτεί και ψηφίζει η πλειοψηφία πρέπει να παρεμποδίζεται, να χλευάζεται και να στοχοποιείται με φασιστικό μένος. Δυσκολεύομαι να καταλάβω την λειτουργία της δημοκρατίας στην πατρίδα μου όταν η μειοψηφία διαχρονικά κανιβαλίζει  την  πλειοψηφία, όταν κοινωνικά  προβάλλεται και αποθεώνεται η ηλιθιότητα και υποτιμάται η νοημοσύνη.

Οι νέοι, το χαμόγελο και η συνέχεια ενός λαού που θέλει να έχει παρόν και  ιστορική  συνέχεια,  δεν έχουν ανάγκη από παιδοκολακεία και παιδοβλακεία αλλά από όραμα, κίνητρο και αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι η αγορά δεν πληρώνει ποτέ κάτι που βρίσκει με ευκολία αλλά κάτι που δυσκολεύεται πολύ να βρει. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη η μεταδιδακτορική «μαγεία» αλλά ο επαγγελματισμός, η αγάπη και η βαθιά γνώση του αντικειμένου που ο κάθε νέος θα εμπνευστεί να κάνει αξία ζωής. Το παιχνίδι της αγοράς, της διάκρισης και της ευζωίας δεν είναι παιχνίδι που παίζεται με ανοησία και χαβαλέ αλλά παιχνίδι που κερδίζεται με ευφυΐα και «βαλέ».

 

Βαγγέλης Παπαγιάγκου (Δ/ντης Σπουδών)